Merhaba blog.
Evet farkındayım uzun zamandır yazmadım. Uzun zamandır dökemedim içimi.
Artık o kadar anlamsız geliyor ki yaşadığım şey. Sabahın kör ayazı kalkmak, okula gitmek, türlü yalan-dolanın içinde 2 gram tebessüm etmeye çalışmak, eve gelmek, dershaneye gitmek, 20:00'dan önce çıkamamak. Eminim 1 sene önce yaşasaydım bunları ufacıkta olsa bir anlam çıkarırdım. Dar geliyor artık bana bu ev, bu sokak, bu İstanbul. Kaçıp gitmek gibi bi' seçeneğim olmadığından "Katlan Emel" diyorum. "Katlan kızım." Sen yine bulursun bi' yolunu gülmeye devam edersin.
Olmuyor.
Gülmek için saptığım her yol çıkmazla sonlanıyor.
Dumur olmak ne demek anlıyorum.
Lavinia
